Hayat ...

Zamanla inançlarımı,güvenimi yok ettin.Ben mutlu olmaya çalıştıkça koca engellerini serdin önüme.Kimi zaman geçtim kimisinde geçemedim,kendimden bir şeyler bıraktım...Şimdi bıraktığım parçalarımın eksikliğiyle yazıyorum bunları.İnanmayı,inanarak devam etmeyi çok isterdim sana hayat.İnançlarımla güvenimde gitti,mutluluğumda.'Acabalar' geldi onların yerine,'keşkeler' oturdu bir zamanlar 'iyiki' barınan hücrelerime...
İnat ettim mutluluğumu kaybetmemek için ama ; sonradan baktım ki sen mutluluğumu çoktan almışsın hayat.Bende artakalanlar kendimi kandırdığım,sahip olduğuma inandığım kandırmacalarmış sadece...Hiç bişeye sahip olamadığım için 'kandırmacalarmış' diyorum,kandırmacalarım değil...

Bu akşam inanmanın,güvenmenin verdiği acıyı bir kez daha -ki ben hep mutlu olmak için inanmıştım,güvenmiştim- duyuyorum kalbimde.İyi niyet farkettirilince kötüye kullanılıyor bazen.Bu da onlardan.İyi niyetlerim yine talan edildi.En çokta her zaman yanımızda olacağına son derece inandığımız insanların en önce bizi o yolda tek bırakması koyuyor insana.Neden bütün insanlara öğretmezsin hayat ; bir yola başlandığında emin adımlarla yürümek gerektiğini ! Sen değilde ben mi öğretcem hayat bunu onlara ? Sencede sana göre küçük,küçücük değil miyim ben hayat ? Sende onlar gibi bencilsin,sadece kendini düşünürsün zaten hep...Kime anlatıyorum ki...

Artık mutluluk maskemin son kullanma tarihi doldu...